Mijn vader komt uit een gezin van vijf net als mijn moeder overigens. Toentertijd geen unieke aantallen voor gezinnen en de kinderen zaten vaak qua leeftijd dicht op elkaar. Ik ben nu 19 weken zwanger van mijn tweede kind. Mijn zoontje is ruim 1,5 jaar oud, lief en ondeugend maar ook slim, snel en sterk.
Toen ik zwanger was van mijn zoontje was ik ruim 20 weken flink misselijk, had ik weinig energie en zag dan ook lijkbleek. Toch zat ik op een enorme roze wolk want ‘ik was zwanger’! Iets wat met de dag realistischer werd en me zelfs boven de wc hangend nog een glimlach kon bezorgen.
‘Een tweede gaat vast makkelijker’, hoor ik mezelf nog bijna hardop denken, ‘dan is je lichaam er al aan gewend enzo’. Voor een deel is het waar hoor, ik ben minder misselijk, wel na zoveel weken nog steeds maar ik krijg eten binnen en boven de wc hangen is een tijd geleden.
Maar, hoe doe je dat: Moeten kotsen met een bijna-peuter die in die twee minuten zichzelf in gevaarlijke posities kan wringen zoals klauterend in de kast, op de bank of uit zijn kinderstoeltje, hoofd eerst natuurlijk? En, hoe doe je dat: nauwelijks energie hebben maar wel kind in ene arm, want helaas toch net te moe voor de terugweg van de supermarkt naar huis, en zware boodschappentas in de andere?
En dan nog te bedenken dat ons huishouden een puinhoop is geweest de eerste weken, maar dat een flink dagje was en vaat draaien de boel weer aardig opschoont. Die oma’s hadden nog helemaal geen wasmachine! En dan heb ik het niet over hoe blij ik ben geweest met een pakje diepvrieserwten op de avonden dat je echt niet weet hoe je nog iets op tafel gaat krijgen.
Oma’s: hoe deden jullie dat? Ik voel me een enorme aansteller en een watje. Het is zwaar, allemaal heel lovend en leuk maar ook gewoon retezwaar. En dit is pas nummer twee! Of word je hiervan zo sterk en kan ik straks als een soort superwoman door het leven?